Το Προσωπείο

Το άκαμπτο προσωπείο
που κουβαλώ
φρικτά υποκρίνεται πως ζει.
Ο άλλος μέσα ασφυκτιά ανεμπόδιστος
από πιθανούς αντιρρησίες.
Προαιώνιοι κανόνες
οι ωδίνες, τον γεννούν,
κι ευθύς μόλις γεννιέται
ακούμε τον επιθανάτιο ρόγχο.
Απόλυτα θέλει να σωθεί
με έχθρα για το εφήμερο.
Έχθρες και μάχες ακατάπαυστες
με κουρασμένες νίκες
κι εξασφαλισμένες Αναστάσεις.
Θανάτους δοξασμένους ή άτιμους
κι άλλους που δεν αποφάσισαν αν είναι θάνατοι ακόμα.
Αυτά είναι τα δεσμά του:
τον εαυτό του να γεννά κάθε φορά
πιο ευανάγνωστο στο κάλλος.
Αυτόν τον δρόμο πήρε ο άλλος μέσα μου.
Φως ερωτεύσιμο τον πήρε με το ρεύμα του
και μια τρελλή εμπιστοσύνη έχει για πόδια.
Κι αυτό το ηλίθιο προσωπείο
επιμένει
φρικτά να υποκρίνεται
πως ζει.