Εδώ που ποτέ

Ποια μύρα το σώμα σου λούσανε φως μου
και σαν γλυκιά γεύση στο στόμα ποθώ?
Εσύ που τη δίψα μου σβήνεις εντός μου,
γιατί ψιθυρίζεις να μην πληγωθώ?

Ποια βήματα τάχα και ποιο σταυροδρόμι
σε τούτο τον τόπο σε φέραν εδώ?
Εδώ που ποτέ δεν συντάχθηκαν νόμοι
για μένα που τ’ άνθη του κήπου μαδώ?

Εδώ που ποτέ δεν κατοίκησε θάμπος
και μόνο των δέντρων τα ζεύγη - σκιές,
περνούν θαλερά στο κατάφωτο λάμπος
πριν δώσει ο χρωστήρας σκουρές πινελιές.

Εδώ που ποτέ μια κηλίδα του χρόνου
δεν άφησε οδύνη σ’ αγάπης στιγμή.
Εδώ που ποτέ μια στιγμή παραπόνου,
εδώ που δεν φτάσαν κραυγές και λυγμοί.

Ποια “Θέλω”, λοιπόν, ποιας ανάγκης λαχτάρα,
σε πήραν αλλού και δεν ήρθες εχτές?
(Εικόνα του ονείρου, μη γίνει κατάρα
κι αυτός που προσμένω δεν έρθει ποτές…)