Δια της εις άτοπον απαγωγής

Δεν είμαι σπίτι για να στοιχειώνομαι
Ούτε παιδάκι για να φοβάμαι
Πλησίασέ με να δεις πώς υψώνομαι
Δως μου χαπάκια να δεις πώς κοιμάμαι
Δεν είμαι δωμάτιο για ν’ αερίζομαι
Ούτε και δέντρο για να ψηλώνω
Άγγιξέ με να δεις πώς ζαλίζομαι
Πες μου «όχι» να δεις πώς θυμώνω
Δεν είμαι άγγελος για να μη φθείρομαι
Ούτε και σίδερο για να μη σπάω
Κοίτα με πάλι, δες, διαμαρτύρομαι
Ψηλάφισέ με να δεις πού πονάω
Δεν είμαι απάντηση για να δίνομαι
Ούτε σπηλιά για να είμαι άδεια
Τύλιξέ με να δεις πώς ανοίγομαι
Κι άφησέ με να δεις τα σημάδια
Δεν είμαι άλλη για να με σέβεσαι
Ούτε είμαι λάθος για να λυπάσαι
Δεν είμ’ εκείνη που θα παντρεύεσαι
Ούτε εκείνη που θα θυμάσαι
Γιατί όλο χάνομαι μέσα στο πλήθος
Κι όλο γκρινιάζω και θυμώνω
Μέσα στα μάτια μου ζει ένας μύθος
Για να ξεχνάω να μεγαλώνω, να δυναμώνω,
να μετανιώνω…