ο κήπος της ζωής

Συλλογιζόμουν… όμορφη μέρα σήμερα
άνοιξα την ντουλάπα κι είπα να φορέσω 
‘κείνο το καλό μου, ευρύχωρο χαμόγελο.
Μετά, έπιασα να τινάξω
τη θλίψη απ’ τα σεντόνια,
να ξεσκονίσω τα όνειρά μου,
να βάλω σε τάξη τις σκόρπιες σκέψεις μου.
Όλη μέρα τίναζα, ξεσκόνιζα,
περισσότερο με κούρασε 
ο επιβλητικός ήχος του ρολογιού.
Σταμάτησα, κοίταξα  απ’ το παράθυρο.
Νύχτωσε κι απόψε…
Πλημμύρισε ασήμι η κάμαρη
παιχνίδιζε το σεληνόφως στα λευκά μου σεντόνια
ξελογιάστηκα
τυλίχτηκα με Ελπίδα, πήρα μια απόχη
και βγήκα σεργιάνι να μαζέψω πυγολαμπίδες.
Σκέφτηκα, να γεμίσω 
το καλάθι του ασυνειδήτου,
όπως έκανα τότε, που κράταγα κρίνα στα χέρια.
Ύστερα, θα καθίσω να, εδώ,
μπροστά στον κήπο της ζωής
θα συνθέσω ένα όμορφο, φωτεινό παραμύθι,
όπως μου είχε μάθει η γιαγιά κάποτε
και θα χαθώ μέσα του.
Όμορφη μέρα σήμερα.
Όμορφη νύχτα σήμερα!