Διονυσιακή έκσταση

...Ανατολή...

...η Αλεξάνδρεια και η Σμύρνη...το μυστηριακό τους σαγήνευμα...

                                  ο Αιγύπτιος αυχμηρός αγέρας...

τα μισοφέγγαρα στο τέμενος με τα φαρδιά τόξα

                                      και τις ημικυκλικές κόγχες των μιναρέδων

                                                             εκείνο το μισοσούρουπο,

                                               κι ο μουεζίνης στον σεριφέ...

          …και να φτεροκοπούν στο καθρέφτισμα οι ίριδες…

Το θείο πλάσμα...κόρη σηψάντη και μεγαλέμπορα...

σοκολατί, ντελικάτη, τρυφερό στήθος, ροδαλό στόμα,

         νωχελή, αμυγδαλωτά μάτια,

                             που ξεχείλιζαν ψυχή, Ζωή και χρώμα

χέρια μάγισσας, σε πλάνευαν στον χορό τους

                      πόδια σμιλεμένα από τεχνίτη αδάμαντα

                                                λείο, ευωδιαστό, άτριχο δέρμα

το ηδυπαθές βάδισμα της...λευκό, αραχνοΰφαντο φόρεμα κι από μέσα

                                                       μια λεπτή σιλουέτα γυμνή...

η ζουμερή, χυμώδης, γεύση των μπουτιών της... ...η γεύση της...

ήταν υπέροχη ξαπλωμένη με ορθάνοιχτα τα πόδια...

                               ...ήταν υπέροχη όπως κι αν ήταν...

...κουνιόταν...                                  ...βογκούσε...

                   ...η λεκάνη της...                    ...η σάρκα της...

     ...τα μαλλιά της στο πρόσωπο...

                 εκείνο το βλέμμα της ξέφρενης διονυσιακής έκστασης...

η θελκτική, κοριτσίστικη φωνή της με την ανεπιτήδευτη,

                                                            αφελή χροιά...

           “...fuck me...fuck me...fuck me...”

               και ξεχύνονταν οι ευωδιές των ξέπνοων υγρών του έρωτα μας

…τα νερά της λάμπας καθώς έφεγγε στο μάρμαρο…

 

 

 

 

 

Από το λογοτεχνικό – δημοσιογραφικό βιβλίο: «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί!»