ανασύνθεση ΙΙ

πριν να ζητήσω τη σιωπή
μου φώναξε : παραδόσου !
παραδόσου στου κόλπου την έλξη
στη γεύση του στήθους
του θέλγητρου
που δε ζητά παρά μόνο τη σάρκα σου
που αδημονεί να εισχωρήσει στην ψυχή σου
να γνωρίσει τη σκέψη σου
με χίλιες δυο υποκρισίες και κλάματα

παραδόσου
για ν’ αγκαλιάζεις τη μέση μου
για να μου τραγουδάς ό , τι δε μου ΄ πε ως τώρα κανείς
να νιώθεις συνοδός μου στο πλάι μου
για να μοιράζεσαι το πρωινό φιλί
και τον καφέ –
τη γλώσσα μου το πρωί
που θ’ ανασταίνει το κορμί σου
και θα το φέρνει
απ’ την αγκύλωση
στην άλλη ύπαρξη τη θηλυκή