κομμένα τηλέφωνα

Η θάλασσα και η στεριά σμίγουνε στο λιμάνι
τα μυστικά των αστεριών διαβάζουν οι βυθοί
καπνός ήταν το σώμα σου, Μαροκινό λιβάνι,
και πριν ροδίσει το πρωί για πάντα είχες χαθεί,
και πριν ροδίσει το πρωί για πάντα είχες χαθεί.

Τα λόγια που είπες στη στεριά τα σκέπασε η σκόνη
και τ’ άλλα τα θαλασσινά τα ήπιε το νερό,
όμως η μνήμη είναι σκυλί, ορμάει και δαγκώνει
κι η νύχτα ένα τηλέφωνο κομμένο από καιρό,
κι η νύχτα ένα τηλέφωνο κομμένο από καιρό.