Εκείνο το βράδυ που έφευγες,
σε χαιρέτισα πολύ βιαστικά.
Δεν πρόλαβα να σου δώσω πολλά πράγματα.
Μονάχα κάτι ρούχα,λίγο κονιάκ και το κλειδί.
Και 'συ με ρώταγες,τι θέλεις το κλειδί.
Μα έπρεπε να γυρίσεις,έπρεπε να θυμάσαι
τη ξύλινη πόρτα μας,για να κρατηθείς.
Κι αν αγάπη μου τα χρόνια πέρασαν,
οι πλάκες της αυλής ξέφτισαν,σάπισαν τα παράθυρα
κι η πόρτα παλεύει,για να κρατηθεί,
η κλειδωνιά άθικτη...περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου