Ξεχασμένη ανάσα απάνεμη
μαγγώνεται σε ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες
στροφικά η κάθε εκπνοή και κάπου στα μισά...
τεντώνει φτερούγες κολοβές και εξημερωμένες
αργοπορώντας στα ξέφτια της ομίχλης
που αναδύεται παλμικά σαν μαρμαρυγή της ανερχόμενης νύχτας
από τα μολυβένια ρίγη μιας θάλασσας φυλλοβολίας
ξέπνοα η παραίτηση σου δαγκώνει χείλη μελανά
ξαποσταίνει σε σκέψεις βουλιμίας υποθαλπόμαστε...
κάτω από τις φτερούγες τις σπασμωδικές γλάρων σκουπιδοφάγων
το βλέμμα στοιχειώνεται και φθίνει στη φθίση
της αγέλαστης εικόνας ενός παροπλισμένου καϊκιού
μέσα στο στρατόπεδο των εξαϋλωμένων ψυχών
πίσω από τα σύρματα και την βουβή σκουριά των βράχων
αντίκρυ η ρυπαρή αγκαλιά της αρμυρής πεταλούδας
και όμως η αλήθεια αυτή κρέμεται σαν μαχαίρι στα δόντια
καΐκι ανάπηρο κορμί που το κατάπιαν λέπια
αφέθηκε να ριζώσει στον χείμαρρο της πέτρας
φερόμενο υλικό ξιπασμένη άγονη κραυγή
δεν θα αγγίξεις το κόχλασμα της πιο πηχτής ασφαλτικής θάλασσας
μόνο κάτι από το βλέμμα αν ξεκολλήσει
και η εξάσφαιρη σιωπή του ανασασμού σου
ραγίσει την λάσπη των καιρών μες την υδαρή πνοή σου
το ψυχορράγημα της αυτουργίας σου τουλάχιστον...
θα σε φέρει μέσα σου...κοντά μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου