Καθένας με το θάνατό του...

Καθένας με το θάνατό του... Καθένας με το θάνατό του ονειρεύεται. Kράτησα λίγη απ’ την ανάσα σου και τη σιωπή ρυτίδα των χειλιών σου αλλά εσύ δεν έχεις πρόσωπο και σώμα το κάθε βράδυ λιγοστεύεις σαν μια λέξη που ράγισε τον άνεμο χωρίς επιστροφή. Eδώ καθένας ζει το θάνατό του την κάθε μέρα κρύβοντας τα χέρια του την κάθε νύχτα με τη μουσική και τα σκοτάδια. Όμως σε γνώρισα στο φως πριν από χρόνια γνώρισα τη φωνή σου και το γέλιο σου να φέγγει ανάμεσα σε λέξεις που καπνίζουν. Έπειτα πέρασες στη φλέβα.