Ανίκανος για δικαιοπραξία

.........................Ξεκίνησα να φουμάρω χασίσι το σωτήριο έτος του 1994. Γεννήθηκα το 1978, υπολογίστε
Τα πρώτα χρόνια ήμουν ένα παιδάκι, ετών, βαριέμαι να υπολογίσω, (δεν με βοηθά και η μνήμη, έχω πιει και τον αγλέουρα) , αυτό του λένε τύπος και υπογραμμός, πολλά υποσχόμενο, τούβλο στα μαθηματικά και στα παρεμφερή στο γυμνάσιο, σαΐνι στα φιλολογικά. Η ιστορία μου φαινόταν σώτο. Της τροτσκιστικής σχολής, από γεννησιμιού, που λένε.
Έπινα και σκεφτόμουνα, πότε θα μεγαλώσω και θα γίνω άντρας, για να την κάνω. Ήθελα να ζήσω την ρέμπελη ζωή. Και ως ένα βαθμό την έζησα.
Στο διάλειμμα, στο σκολείο, ουίσκι από το μπουκάλι, ήταν η εποχή που δεν είχαν μπαλάκι, και τσιγαριλίκια. Είπαμε το καλό παιδί. Τύπος για μίμηση.
Θέλω να πιω ένα τσιγάρο, δεν έχω, ο ντίλερ, είπε αύριο. Γαμώ την Παναγία του. Νυστάζω. Η ώρα είναι 3και 13 πμ. Αν το αναβάλω για το πρωί θα το μετανιώσω, όποτε γράψε μαλάκα Νικόλα…
Τεχνικό λύκειο. Παρέα με αναρχικά πανκιά, που τα πίναν όλα. Και ηρωίνη. Έχω μόνο αλκοόλ και μπάφους.
Το σχολείο τελείωσε και ο Νικόλας φοιτητής στην Πάτρα. Εκεί έχασα και την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Αρχή γενομένης, από τους κολλητούς μου. Τους ξενέρωτους φυσικά. Γιατί οι υπόλοιποι, από τα παλιά είχαν γίνει πρεζάκια της Ομόνοιας, των Αθηνών κουτά, αθάνατη πρωτεύουσα. Εκεί πήγαινα να ξεχαρμανιάσω, όταν δεν είχα λεφτά, χρόνια αργότερα, για κάνα χαρτί. Στην Πάτρα έκανα παρέα με έμπορους ναρκωτικών, πουτάνες, και όλοι οι κολλητοί μου ήταν χρήστες.
Ταυτόχρονα, είχα ερωτική σχέση στην Αθήνα με μια γυναίκα, συνεργάτιδα την μάνας μου, 21 χρόνια μεγαλύτερη μου.
Έμεινε έγκυος, αποφασίσαμε να κάνει έκτρωση, μην βγαίναμε και στην Αννίτα. Μετά από δώδεκα μέρες αυτής της Τετάρτης του 1999, χωρίσαμε.
Για να ελαφρύνω τον πόνο μου σκέφτομαι, πως αν είχαμε κρατήσει με την Άννα το παιδί και είχε γεννηθεί άντρακλας, θα το έστελνα φαντάρο και εγώ θα γάμαγα νεαρός τους συμμαθητές και της συμμαθήτριες του...................