Λιανα

Σ’ έχω χάσει χρόνια. Μπορεί από τύχη, μπορεί από μοίρα, μπορεί ότι δεν ήμουν άξιος.
Τα νέα μου τα ίδια.
Ερωτευμένος πάντα με το άγνωστο.
Αυτή την περίοδο νιώθω απίθανα όμορφα τόσο που αισθάνομαι περίεργα.
Ξέρεις μετά από όλα δίνεις άλλες αξίες.
Άμα σε βλέπουν πειραματόζωο για την χημείες τους, χάνεσαι και ανασυγκροτείσαι.
Αρχίσουν να σαπίζουν και τα δόντια μου.
Και οι παλιοί όλοι ζουζουνέλοι..
Ελεύθεροι σκοπευτές.
Και φράγκα γαμώ το χριστό μου.
Ταπί.
Αγκομαχώ ακόμα και για τα απαραίτητα.
Ο ίδιος είμαι ακόμα.
Δεν άλλαξα.
Μαλάκια ή όχι.
( Μακάρι να έβλεπες αυτό το κείμενο και να μου μιλούσες όπως το πρώτο βράδυ για την ποιητική του Νίκου Καββαδία). Όνειρα έτσι;