Αριστοτέλους και Προαιρεσίου

Φαίνεται πως κλείνει ο κύκλος
Το ακορντεόν της πρώτης γειτονιάς
Εκείνης με τις ακακίες
Ακούγεται τώρα εδώ
Κάτω από τις νεραντζιές
Η μελωδία ίδια
Για την Αγάπη πάντα και την Ωραία
Το παίζουνε όμως συχνά
Στους δρόμους στα ραδιόφωνα
Σε γάμους και πανηγύρια
Έτσι κατάντησε πια βαρετό
Και δεν το παίζει εκείνος ο τυφλός
Που κοίταζε τον ήλιο
Τώρα είναι σε χέρια ξένων
Με ψεύτικα τα δόντια τα χρυσά
Που προχωρούν αργά
Κάτω απ' τις φυλλωσιές
Όπως στις κηδείες
Χθες βράδυ ήρθαν στον ύπνο
Οι φαλακροί γονείς
Με πίκρα και παράπονο
Δεν τους καλέσαμε στο γάμο
Είναι στενός ο κύκλος
Προσπάθησα να πω
Στένεψε πολύ τα τελευταία χρόνια
Και το χειρότερο
Είναι αυτός ο σκουπιδιάρης
Σαρώνει τα χαρτιά μου
Μαζί με τις προσκλήσεις.