Κάθισε ανάμεσό μας στο τραπέζι
είπε να σταματήσουμε αυτήν τη μουσική
διάλεξε τη μεγάλη καραβίδα
της τσάκισε τα πόδια
όπως παλιά το χέρι του
ρούφηξε το κρασί ως κάτω διψασμένος
και κάρφωσε το βλέμμα του στην όμορφη
χάρισε μου είπε βραχνά τ' ονοματάκι σου
εκείνη έπαιζε τη δύσκολη
της έπιανα κι εγώ το γόνατο κάτω απ' το τραπέζι
ίσως σε λεν Ελευθερία μουρμούρισε
και μες στα μάτια του χύθηκε αίμα
άμα σε βάλω από κάτου
μπορεί και να σε βαρεθώ
όπως αυτοί που σε πλαγιάζουν
έκανε πέρα την καρέκλα
πετώντας πάνω στ' αποφάγια 165 γρόσια
για τόσο μέτρησε αυτόν τον ρεφενέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου