Κατόψεις (απόσπασμα)

«Τούτη η γλίτσα κολλάει / στα ρούχα μας, / τρυπάει τα τύμπανα των αυτιών μας, / περιορίζει το οπτικό μας πεδίο. / Τούτη η ομίχλη / τυλίγει τις καμινάδες, / μπαίνει απρόσκλητη κάτω από / τις πόρτες μας, / θαμπώνει τα μάτια μας. / Γιʼ αυτό δεν είναι παράξενο / που βαδίζουμε στους δρόμους τρεκλίζοντας, / στα τυφλά με ορθάνοιχτα μάτια, / προς τα εκεί / που μας οδηγεί η καρδιά μας.» 

------------

 «Ήμουν στη φυλακή / και ήρθατε να με βρείτε. / Ήμουν πεινασμένος / και με καθίσατε στο τραπέζι σας. / Όταν με σκότωσαν / μου κάνατε την καλύτερη κηδεία. / Μονάχα / όταν σας χτυπούσα την πόρτα / να βγούμε όλοι στους δρόμους / να προλάβουμε / μʼ αφήσατε μόνο. / Γιʼ αυτό / απαγορεύω να με γράψετε στα βιβλία σας / να μου αφιερώσετε βωμούς στις πλατείες σας. / απαγορεύω οιανδήποτε χρήσιν μου.» 

--------------

 «Είμαι και πάλι αναγκασμένος / να σου θυμίσω: / Υπάρχουν κι άλλα μέτρα / κι άλλα ρολόγια. / Είσαι κάτι πιο σημαντικό / από αυτό που σʼ άφησαν να πιστεύεις.» 

--------------

 «Τι νάσαι άραγε; / Αν ήσουν λουλούδι, θαρχόταν / καιρός να μαραθεί. / Αγκάθι; Σε ποιον λοιπόν / να πω αυτόν τον πόνο / κι αυτή την έξαψη που με κρατάει / μετέωρον. / Νάσουν πηγή, πλάι στο δρόμο μου… / Η στράτα ατέλειωτη να χάνεται / μακριά στον ορίζοντα. / Κι εγώ, στρατοκόπος / για τη δική σου αγάπη / αιώνια διψασμένος.» 

---------------

 «Παρά, μονάχα με καιρούς κι αγώνες / μπορεί να δέσει ο καρπός» και παρακάτω: «Όσο να κόβουνε τις ρίζες μένει και μαγιά.»

---------------

 «Ο χρόνος έχει γυρίσματα, / Κι άλλωστε, αυτό εδώ δεν είναι για κανένα μας / το τελευταίο καλοκαίρι.»