Περὶ τῶν ἐσχάτων (ἀπόσπασμα)

Δὲν θὰ σᾶς παρασύρω στὸν ὕπνο μου.
Θα περιμένετε νὰ γυρίσω.
Εἶδα τὸ φύκι δεμένο στὸν καρπό
ἀρραβώνας τοῦ δύτη μὲ τὸν θάνατο.
Γεύθηκα τὴ γλυκύτητα τῶν παιδικῶν
θορύβων
τὰ ἰδιόμελα τοῦ τραυλοῦ μοναχοῦ
τὰ φορτικὴ προσευχὴ τοῦ ἡσυχαστῆ
τὸν ὕπνο τῆς ἀδιαφορίας
στὸν κῆπο τῶν ἐλαιῶν.
Ὕστερα ἦρθε ὁ τυφλὸς
ποὺ ἀποτυπώνει προσόψεις ναῶν.

Τὰ γνωρίσματα τοῦ καταραμένου
τὸν διαποτίζουν
μέρα μὲ τὴ μέρα ὥσπου νὰ τὸν καταβροχθίσουν.
Μιὰ ἐντοιχισμένη πλάκα
στὸν οὐρανὸ
γράφει τὸ λόγο τῆς  τιμωρίας του.
Κεντρισμένος ἀπὸ περιέργεια
πῆγα μιὰ νύχτα
νὰ τὸν κάμω φίλο.
Ἦταν λίγο πρὶν τὴν τελειωτική του καταδίκη.

Ἤμουν τρυφερὸς μαζί του
μὰ ἔμεινα μονάχα μὲ τὴν καλὴ πρόθεση.
Μοῦ εἶπε
πὼς προτιμᾶ νὰ ζήσει χωρὶς φίλους
πὼς ἡ λύπη ἦταν γι᾽ αὐτὸν
ἡ μόνη τροφὴ ποὺ τὸν συγκρατοῦσε
μέσα στὸ πικρὸ ὑλικὸ
τῶν οὐρανῶν.
Ἔμαθα ἔτσι αὐτὸ
ποὺ τὸ μαθαίνουμε ἀργὰ ἢ γρήγορα:

Γιὰ ν᾽ ἀγαπήσεις πρέπει
νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ τιμωρηθεῖς.
Αὐτὴ εἶναι μιὰ ἡδονὴ
ποὺ δαγκώνει τὰ χείλη τῆς ζωῆς
σὲ σημεῖο ποὺ δὲν καταλαβαίνεις
τὸν κόσμο.
Ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα παράξενο
προσκύνημα
στὸν τόπο τῆς δοξασίας
σ᾽ ἕνα κόκκινο σφαγεῖο
στὸ ὀστεοφυλάκιο τῶν σαράντα μαρτύρων.
Ἡ ἀγάπη σαπίζει ἀνέγγιχτη
μέσα στὴν ἀπελπισία τῆς προσευχῆς.