Γιατί;

Στέρεψε η αγκαλιά μας ξαφνικά.
Τα μάτια μας, κραυγές στην αφή σου.
Ο περίσσιος πόνος, βουβός μας νικά,

μέσα στα δάκρυά μας, η μορφή σου.

Χαρούμενη παιδούλα, μοσχοβολιά μας,
της Παναγιάς ζηλεμένο μας βλαστάρι,
τα χάδια σου, χνουδάκια στη φωλιά μας,
νυφικό νωρίς εφόρεσες με χάρη.

Που ’ναι τα όνειρα που έκανες παιδί;
Που ’ναι τώρα το γλυκό σου χαμογέλιο;
Που ’ναι τ’ άσπρο της ζωής σου το κλειδί;
Του γυρισμού σου τα βήματα, το γέλιο;

Δεν θ’ ακουστούν ποτέ ξανά στην πόρτα,
στέγνωσε στην άκρη των ματιών το δάκρυ,
στο κατώφλι μας φυτρώσαν τώρα χόρτα,
σαν δεν το περνάς πιά, απ’ άκρη σ’ άκρη.

Έτσι που σ’ έχω αγκαλιά χωρίς μιλιά,
χωρίς ανασαιμιά, κρύο πουλί ωχρό,
να σε γεμίζω ξέπνοα γλυκά φιλιά,
γιατί με κοιτάς μ’ απορία πιά νεκρό;