Εξελίσσεται ο ποιητής…

Εξελίσσεται ο ποιητής…
Πιό απόκοσμος
πιό μόνος
στις θρεπτικές εκτάσεις του λόγου
στο μαύρο και το άσπρο

στο θάνατο και την τρέλα.
Eκτίθεται στα ημιτελή οράματα
στα ''δι ευχών’’ ξενύχτια
στη μετάβαση της αβίωτης μέθης.
Αναβαθμίζεται ο στίχος
που καίγεται στη νύχτα των ματιών
στα ονειροδράματα
και την ομορφιά της στάχτης.
Αδείπνητος στο ακροτελεύτιο μιας έπαρσης
καθημερινά ξεστηθωμένος αγρυπνά
σταφιδιασμένος απ το δάκρυ
με στοιχειωμένο το γαλάζιο της θάλασσας.
Ανασηκώνει τον ορίζοντα
ζευγαρώνει με την ατέλεια
κι αποχαιρετά τις Κυριακές του
σαν παιδί που κλαίει φεύγοντας…