Ανέστιος άνεμος / Ριζάκης Κώστας

και τότε η γυναίκα δάκρυσε:
ένας σωρός λευκά
γαρύφαλλα πέσαν στον τάφο
αμέσως σαν κορίτσι γέλασε
(τι γάργαρη πηγή
δρόσισε την πληγή μου)

να με θυμάσαι, λέω, να με νοιάζεσαι
κάθε που θα 'ρχεται βροχή θα 'ρχονται χιόνια
μην περονιάζει το φαρμάκι ό,τι ποθήσαμε

και κυπαρίσσι ο λόγος μου κυρτός
κάτω απ' τον άνεμο πάνω στο χώμα

από το χώμα ξεπηδώ
ανέστιος άνεμος
(τα κουκουνάρια μάζεψε κορίτσι)
να με θυμάσαι να με νοιάζεσαι - μην κλαις

κούρνιασα σε μια στάλα ουρανό!