Όσο κρατά ένα ανοιγόκλειμα

Όσο κρατά ένα ανοιγόκλειμα των ματιών στο φως..
μια βαθιά υπόκλιση στο μοναδικά αλλιώτικο..
μιαν ανατριχίλα στα κίτρινα φύλλα των δέντρων
λίγο πριν την πρώτη βροχή..
τόσο κρατάει το άρωμα στης ψυχής τις απλωσιές…
όταν φλογίζονται τα μάγουλα από έρωτα…
όταν η καρδιά παύει απλώς να στέλνει αίμα
και γίνεται ρυθμός στο λαχάνιασμα της επιθυμίας
μάρτυρας στην τρέλα που σαρώνει το όλον μας….
Είναι τόσο δυνατό το άρωμα,
που η μνήμη το φυλακίζει στην πιο σκοτεινή φυλακή..
στον πυρήνα των κυττάρων..
και βασιλεύει πια ανεξίτηλο….
σκοτώνοντας και αθωώνοντας κάθε άβυσσο..
κάνοντας μελωδία ή κραυγή κάθε ήχο..
αντίλαλο στην ακόρεστη φύση..
πέταγμα και έρπυση του Ιανού έρωτα..
κλαγγή σπαθιών στη μάχη της σάρκας..
μέχρι να κατεβούμε ζωντανοί στον Άδη
και να εκλιπαρούμε για ουρανό..
Αστερόεσσα μνήμη, που σπέρνεις σκοτάδια,
αποτέλειωσέ μας λοιπόν σ’ενός φιλιού το αντίο……