Εν τόπω στάση / Φωσκαρίνης Θάνος

ζω σ' έναν τόπο που συνεχώς ψυχορραγεί
και φοβάμαι μην τον χάσω
είναι η μοναδική παρηγοριά
γιατί μου μοιάζει
ό, τι μαζί του με δένει πιο πολύ
είναι δυο τρία πρόσωπα κάτι δενδρύλλια
ξερόχορτα ένα χνούδι
μια ανεξήγητη φωνή
που φτάσαν μέχρι εδώ καταπίνοντας χιλιόμετρα αιώνων
εν σιωπή οδύνης
εν πολέμω μέχρις εσχάτων
για το δικαίωμα της φαντασίας στη ζωή

μένω σ' ένα σπίτι που ακόμη δεν μπορώ να το ντυθώ
βαρύ μεθυστικό που αναβοσβήνει
τα βήματα όλα και τ' αγγίγματά μου
στο ταβάνι του οι πλανήτες στροβιλίζονται γυαλίζουν
φλέβες νερών αργοκυλούν σ' απόμερες γωνιές
από καιρού εις καιρόν στάζουν νοσταλγικές φιγούρες
η μάνα ο πατέρας
κάτι έρωτες θαμποί
και πόνοι που δεν γνώριζα
τ' ορκίζομαι, δεν πίστευα ποτέ ότι χρεώνεται
όποιος αγαπάει