Το Ένδοξο Πένθος (απόσπασμα)

14
Το απάνθρωπο που άντεξες
σου το καταλογίζουν πείρα
όταν θα 'ρθουν αργότερα οι μουσικές
να σου ανακεφαλαιώσουνε το βίο.

Ο νεκρομάντης από στάχτες της αφής
θα μείνεις πάντα
δικαιωμένος σε στάσεις λεωφορείων
από τυχαίες συνατήσεις σε ώρα της αιχμής

Δικαιοσύνη σαν αυτή τί να την κάνεις
όταν αφήνει πένθος παίρνοντάς σου σώματα η λησμονιά
και λέξεις απ΄την αναπόδραστη εικόνα της μητέρας.

16
Ήτανε γέρος και τυφλός- εγώ κοιτούσα το κορίτσι- με το
χέρι του στον ώμο της βαρύ όσο μια βιογραφία. Λίγο ζητώ
μα κι απ' αυτό πιο λίγο παίρνω, φώναζε. Εμέ τον πλάνητα
ποιός σήμερα θα με δεχτεί;
Εγώ κοιτούσα το κορίτσι σαν μια γεύση μέλλοντος συ-
ντρίμμια από μάθημα αρχαίων ελληνικών ένδοξο πένθος
σ' ένα χάλκινο κατώφλι σχεδόν δυο χρόνια πίσω απ' τα
μάυρα μου γυαλιά, εγώ κοιτούσα το κορίτσι σαν πανάρχαιο αίνιγμα.
Στάση λεωφορείου πίσω κάγκελλα δαφνώνας. αηδόνι ακούγεται,
που βρέθηκε τ' αηδόνι, γαλάζιο στην εξάτμιση και γράφει "Κολωνός"
στο ασπράδι του ματιού του όλα τα μέλλοντα, εγώ κοιτούσα
το κορίτσι παίζοντας το νόμισμα...

... κρυπτομνησίες εκ των αρεσκόντων εις τους Αλεξανδρινούς
κραυγή μου βυθισμένη.

17
against my ruins

Παρανοίας δίκην φεύγων αναγνώναι- λέει ο Πλούταρχος-
την εν Οιδίποδι επί τω Κολωνώ πάροδον...
Κάλεσε λοιπόν τον ποιητή που ξέρει για υπεράσπιση όπως
κρατάς μιαν έκρηξη κραυγής σε μιαν ανάγνωση και σημείωσε
αυτά: " μονάχη άμυνα τα λόγια του", και, "βλέπουν κι μένανε
κι εσένα και νομίζουν πως αν και με έργα έχω πάθει με λόγια
σου αμύνομαι"
Και για επιχειρήματα προσκόμισε: Τη φυλλωσία μυριόκαρπη
κι απάνεμη, τις άϋπνες κρήνες τις αστέρευτες, τους από την
ουράνια πάχνη θάλλοντας νάρκισσο και κρόκο και της γλαυκής
το φύλλωμα ελιάς. Κι αυτό το "λίγεια μινύρεται θαμίζουσα
μάλιστ' αηδών", άφηστο έτσι.
Και τέλειωσέ τα όλα με το εξής: " η ερημιά του, αν και μιλούσε δίκαια,
λίγο τον ωφελούσε".

32
Ό,τι έσπειρες σε βουρκωμένες μέρες δες το ανθίζει τώρα
θωπείες τρυφερών βλαστών και το έχεις πάντα πιο πολύ σαν του
χαρίζεις μια στάλα τόλμη για τροποποιήσεις της σιωπής όπως
της κόβεις διαφορετικά τα λόγια. Έξω από το μιλημένο μένουν
νεύματα να σου τα στερεώνουν φωτογράφοι μες στο βλέμμα
ανάερα χάδια των χεριών μες στα μαλλιά. Πριν κι απ' το
βιωμένο η γραφή χάραξε έγκυρα αρχιτεκτονικές για να στεγάσουν
θαύμα: Το δακρυσμένο ελάφι με το φως στο μέτωπο τα φύλλα
τρώγοντας του τελευταιου βιβλίου μου κι εγώ το ξέρω (πώς
το ξέρω;) μέσα στη δρόσο του πρωϊνού πως αθωώθηκα.