το μίσος

Δεν ξέρει αυτός που είμαι μόνον να πεθαίνει.

Όσο η Σκέψη μου κορμιά αποθεώνει,

ψυχρή και πύρινη, υψωμένη, γκρεμισμένη,

τόσο η Πράξη μου ματώνει και σκοτώνει.

Ποιος είσαι Εσύ που μου ζητάς να συγχωρήσω

αυτό που σκύλεψε του Έρωτα το σώμα…

Εγώ αγάπησα – και πρέπει να μισήσω.

Κι είμαι περήφανος, γιατί μισώ ακόμα.

Οι Στίχοι μου είναι η ανάποδη του Φόνου –

μια Φύση που μισεί τη φύση της να κρύβει,

που αποκαλύπτεται στο πέρασμα του χρόνου

και που με κάνει, νύχτα ή μέρα μεσημέρι,

με το αριστερό να πιάνω το μολύβι,

με το δεξί να σφίγγω πάντα το μαχαίρι.