" Φοβᾶμαι "...

Φοβάμαι του αλήτες πολιτικούς που πουλούν τα Ελλάδα σαν να είναι χωράφι δικό τους…
Φοβάμαι τα βρώμικα αλισβερίσια τους με τα ευρωπαϊκά κοράκια…
Φοβάμαι που κατάντησα μετανάστης στην χώρα μου…
Φοβάμαι τους κατευθυνόμενους δημοσιογράφους…
Φοβάμαι τους εργατοπατέρες που τελματώνουν τους αγώνες…
Φοβάμαι τους άνεργους Έλληνες που αντί να είναι στα πεζοδρόμια,
παίζουν τάβλι στα καφενεία…
Φοβάμαι που όσοι έχουν σπίτια πληρώνουν ενοίκιο,
κι όσοι δεν έχουν θα κοιμούνται στις πλατείες…
Φοβάμαι που κάθε ημέρα ακρωτηριάζεται και ένα όνειρο…
Φοβάμαι και Ντρέπομαι τους πρόγονους μας που έδιωξαν με αγώνες τους γερμανούς…
κι " νεοέλληνες " τσαρλατάνους του έστρωσαν χαλιά να επαν-έλθουν και να μας διαφεντεύουν…

Φοβάμαι για όσα έρχονται…
Φοβάμαι για το αίμα που θα τρέχει στα φρεάτια…
Φοβάμαι στο σακατεμένο μπουρδέλο που ζούμε…
με νταβαντζήδες γνωστούς κι γνωστούς σκληρούς και άθλιους …
Φοβάμαι για εσάς αδέλφια…
Φοβάμαι για τα παιδιά μας…
Φοβάμαι για εμένα…

Φοβάμαι όχι γιατί είμαι δειλός…
μα για ότι βρίσκομαι σε έναν τιτανικό που βουλιάζει…
κι εμείς μαζί με τις ελπίδες μας «αγκαλιάζουμε» τον βυθό…

Ναι…
φοβάμαι δεν το κρύβω κι ας μην είμαι δειλός…

Στέλιος Κ.

Υ.Γ. Το παραπάνω γράφτηκε επηρεασμένος,
από το «Φοβάμαι» του Μανόλη Ἀναγνωστάκη
τον Νοέμβρης 1983