Δεν ξέρω πια τι να πω και τι να ελπίσω.

Αυτός ο πυρετός είναι το σημάδι της μαζοχιστικής

μου προσμονής.
Παχιές αγελάδες τρώνε το χορτάρι μας. Δεν ξυπνήσαμε ακόμη. Κοιμόμαστε αιώνες
τώρα.
Η λεπτομέρεια της εγρήγορσης ξυπνάει μέσα
μου
το τραγούδι της μυστικής ακολουθίας. . Ενα
τραγούδι
που ακούγεται σαν παρωδία στο δράμα των
ανθρώπων. Θάνατε πού οδηγείς τον Κροπότκιν; lουλντεμπαώθ, είπε ένα φίλος, εσύ
δημιούργησες
τις πέτρες πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Πέτρες
που
κτίστηκαν χωρίς ν’ ακουστούν ή μάλλον που
ακούστηκαν
σα ντεκόρ μιας μουσικής. Μιας μουσικής
κλεμμένης

αλλά αληθινής σαν τα δάκρυά μας.
Τ ώρα δεν υπάρχουν πια μουσικές. Πεθάνανε
μαζί
με τους ήρωες. Καταξιώθηκαν στα μυαλά
επαναστατών που αργότερα γίνανε ρεβιζιονιστές. Ο οργανισμός λειτουργεί μα τα κύτταρα
πεθαίνουν. Μάρτυρες της κόλασης που βρήκαν το αδιέξοδο στον παράδεισο και έπαψαν να πιστεύουν σε
Θεό

κι αφέντη είναι τα κύτταρα αυτά.
Και γω ανάμεσά τους παλεύω να τα
ξαναζωντανέψω.
Αν η πάλη δεν είναι το παν τότε τι σημαίνει
η δουλειά. Είναι καταναγκασμός και ιδιοτέλεια των λίγων να καρπωθούν το αίμα των πολλών.6

Εξιλαστήρια θύματα υπάρχουν παντού. Δαίμονες υπάρχουν παντού.
Ποιός θα βρεθεί να μας σώσει; Τα κεφάλια μας δεν είναι
καλά στηριγμένα στους ώμους μας. Αντιφατικές
θεωρίες
γίνονται πράξεις προς όφελος μερικών
καθαρμάτων. Τ ο φίδι προσδοκά, ο άνθρωπος κοιμάται. Κάποιοι γιορτάζουν και κάποιοι πεθαίνουν. Δέσμιοι μιας υπομονετικής λύτρωσης, όντα
παθητικά,
ανίκανα ν’ αντιδράσουν, κουκουβάγιες που
κράζουν τη νύχτα
όταν δεν είναι ορατές είν’ αυτοί που
αργοπεθαίνουν.
Η ενδελέχειά τους είναι ένα απλό σημάδι της
φυσης χωρίς ιδιαίτερη σημασία για τους λύκους. Μα θα το πω και πάλι, αν δεν υπήρχαν
πρόβατα

δεν θα υπήρχαν λύκοι.

Είσαι ξύπνιος και πάλι. Διάλειμμα
Τρύπες στο κορμί σου. Σημάδια
ανεξίτηλα στο χρόνο, σιωπή χρυσού,
ο λόγος σου π λατίνα Σ το δάσος ραντεβού με το βιαστή. Το θύμα χορεύει νηστικό. Ματωμένα κεφάλια που γίνονται πόδια. Νουβέλλες ρομαντικές και σονάτες
του σεληνόφωτος. Κάλεσες το θάνατο
να χορέψει και τον βρήκες ντυμένο τραβεστί. Τ ο ψάρι στα χέρια σπαρταράει έξω απ’ το νερό. Βγες έξω απ’ το φέρετρο προδότη της μοίρας, δημιουργέ του ιστορικού συμβιβασμού. Τ α φετίχ
του πολιτισμού γεννήθηκαν για να ανταποκριθούν στα βίτσια σου. Και
συ έπλεξες το εγκώμιο της μοίρας με
το ματωμένο ψάρι στα χέρια και το κεφάλι κάτω απ’ τα πέταλα του αλόγου. Πανηγύρια θα υπάρχουν πάντοτε όσο
θα υπάρχουν μηδενικά, πανηγύρια
για τους οδηγητές. Πόρνη πολέμα τον προαγωγό σου, σκλάβε πολέμα το.ν αφέντη σου. Νίτσε οδήγησε την τρέλα σου στη πραγματικότητα Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για κανένα Μάνα μη
γεννάς, πατέρα συνουσιάσου. Τ ο κλεμμένο λιβάδι καρτεράει. Εμπρός λοιπόν.
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.