Ο Θόλος

Κι η δίψα ετούτη έλιωσε μέσα στο χώμα

Βρέχει από ώρα
Δεν έχω φως
Ένα αδύναμο φθινόπωρο παραμονεύει. Ένας γαλάζιος άγγελος
Μεσ’ στα λευκά νυχτερινά λουλούδια
Μια κρυστάλλινη κρήνη σαν κόψη φεγγαριού

Όλα που χάνονται κοιτάζω πάλι και πάλι, πάλι και πάλι

Αν ήξερα πως κοιμάσαι ακόμη

Άδικα περιμένω
Στον άνεμο της νύχτας ήσυχη κοιτάζεις
Τα μαλλιά σου μόλις που φαίνονται από δω, σαν νεαρό νεφέλωμα
Στην απεραντοσύνη