το ζώο που κρύβω / Αναγνωστοπούλου Μυρτώ

κι έρχεται απόγευμα κι ένα σενάριο για δύο
άδειο σενάριο για δωμάτιο με μουσική ή χωρίς με την
απουσία σου
θα περάσει
διάρκεια ανάμνηση θάνατος
                       μνήμη μνήμη πραγματικότητα
πράγματα γνωστά για μένα
αύριο
            το ούριο ούριο θα φυσήξει σκουπίζοντας
το μέτωπο σκουπίζοντας
τα φιλιά
                 το επίχρισμα
αύριο θα φύγεις όπως άλλωστε γίνεται
και τρέχει να προλάβει η νύχτα να με κρύψει
γιατί αλλοιώνομαι
                γυρίζω προς τα μέσα καρπίζω σαπίζω
και φτύνω ζωή στο άδειο χαρτί που με δέχεται
                                                   περιμένει
στο τραπέζι να το χαϊδέψω να το τυραννήσω
                                          ερωτικό χαρτί
εραστής παθητικός και πιστός
                                       με λίγο αίμα χαίρεται
κι αυτό το βράδυ είναι ένα αυγό που δε στηρίζεται
πουθενά
σπάει
       και κολλάει ο τόπος
                                ο τόπος μου
                                           κολλάω
                                               μη μ' αγγίζεις
μένω μετέωρη δε με διακρίνουν δεν ξέρουν το ζώο
που κρύβω
με αγαπούν για κάτι που πετάει γύρω μου και τους διασκεδάζει
μασκαρεύω και μασκαρεύομαι
μασκαρεύω τα πράγματα
τους βάζω κορδέλες καρφίτσες γλυκά
                                     τα λεκιάζω
                                                         τα τρίβω
τα συντρίβω
βγάζω νύχια μαλλιά γένια μουστάκια
                                            τρίχες στα πόδια
                          στην κοιλιά
                                                 στις μασχάλες
από τις σκάλες κατεβαίνω στη γη μυρίζω το χώμα
αρκουδίζω και
                   φεύγω
                            σε μιαν άλλη εποχή