Απωλείας ασμάτιον

Η μέρα είν' από ξύλο, λιώνει μέσα μου ο καιρός
με τρώει η θάλασσα, που πάνω μου αλμυρίζει

κρατιέμαι απ' τα ψηλά βουνά, ζυγώνω τα καράβια
κι από τον τρόπο πιάνομαι που στις γραφές διαβάζω

σκύβω να ξομολογηθώ στα χόρτα που κατέχω
ανθίζουν τα χαμόμηλα, ντρέπονται οι παπαρούνες

στα στήθη μου ολοφύρονται οι παναγίες του κόσμου
πικρές φωνές γλυκαίνονται όταν τις δέσει ο πόνος

τρέχω ν' ακούσω απ' το νερό τα σχήματα του Νόμου
πως ηλιοδένομαι στο φως και φεύγω του θανάτου.