Μάθαινα να στέκω ευλαβικά

"Μάθαινα να στέκω ευλαβικά, απέναντι στα κύματα/ αυτά που έσπαγαν τις πέτρες, σαν τη ζωή μου/ γέμιζαν άμμο τη στεριά, σαν τα κομμάτια μου/ και ξαναγύρισαν πίσω, σαν την εικόνα σου/ έρχονταν και χάνονταν, ο ίδιος ρυθμός της δημιουργίας/ τίποτα δεν άξιζε σε αυτή την τελετουργία, τις αντιθέσεις/ περισσότερο από την απουσία και την συναίνεση/ για σιωπή, να μη χαθεί το όνειρο που παγιδέψαμε/ σε ανούσιες στάσεις ή κουβέντες, που θίγονται σαν μετριότητα/ από το φως, το αύριο, το σύμπαν, τις αόρατες δυνάμεις/ πάντα ήξερες ότι με τη θάλασσα και τα νησιά, δανειζόμουν/ καλύτερα έκλεβα, φως και γαλάζιο του ορίζοντα/ ότι έλειπε τακτικά, από τις ματιές ή τις ζωές μας."