Στάθηκες στην άκρη του γιαλού

"Στάθηκες στην άκρη του γιαλού, άδειασες -προκλητικά- όσο αέρα κουβαλούσες/ με ανακούφιση κράτησες ότι κι η θάλασσα, λες και ήταν δική σου συνέχεια/ δεν αγχώθηκες ποτέ, μόνο ζήλεψες εκείνο το μικρό -ασήμαντο- σύννεφο/ που έτρεξε ξανά στο πέλαγος κυνηγώντας όνειρα, σειρήνες ίσως και γοργόνες, όσες ξεστράτισαν/ ονειροπόλος, ασταθής πια για μεγάλα βήματα, εν μέρει ασθενής/ μόνο τα μάτια άφηνες ελεύθερα για μια βόλτα, μακρινή, ατελείωτη/ μέχρι τον ουρανό και μια θύμηση χαμένη σε ένα έρωτα, που ευτυχώς δεν τέλειωσε ποτέ."