Επιτύμβιο

—
Στις νότιες ακτές της Λευκάδας τα βράχια
είναι κοφτερά, όπως αυτά που περιγράφει
ο Λιου Τσουνκ – Γιουάν σ’ ένα δικό του ποίημα
όμως εσύ δεν έχεις παρά να διαβείς μέσα
απ’ τους χαμένους στην πρωινή αχλύ
ορεινούς αμπελώνες του νησιού
εκεί όπου το σπουργίτι δοκιμάζεται πικρά
για ένα μικρό κομμάτι ή ένα ψίχουλο
και το γλαρόνι ξεκομμένο απ’ τους δυνατούς βοριάδες
που μαίνονται στη θάλασσα
γράφει κύκλους πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών
σπρωγμένο απ’ την πείνα.
Εκεί που τα μονοπάτια ασπρίζουν το ξημέρωμα
έχοντας κρατήσει το μυστικό τους φως από την νύχτα
και χρόνια τώρα σε οδηγούν σε τόπους
όπου ο μόχθος και τα βάσανα μιας ολόκληρης ζωής
κοιμούνται οριστικά μαζί σου τον αιώνιο ύπνο.