Σε σένα ποιητή / Μιχαήλ-Κατσικάδη Νίκη

Άσμα σού γράφει η πένα μου, πάλι τη νύχτ’ αυτή,
και θάθελα, το χρόνο μου, στου ρολογιού τους ήχους,
να στον διπλοχαρίζω,
των οραμάτων όλβιε, Ραβίνε ποιητή!...
Γλυκοχαράζει η νύχτα μου στης έξαρσης τους στίχους,
στης αρνησιάς το γκρίζο.
Έτσι καθώς μ’ ακολουθεί στεντόρεια φωνή,
κι ακροβατώ και χάνομαι στης τύρβης μου τα χιόνια,
το δέος με παιδεύει.
Ράθυμα της ιλέωσης το βύθος με πονεί,
κι ως μες τις ράγες των φλογών αργοκυλούν τα χρόνια,
το μέλλον μ’ αλαργεύει!...
Ω! πένα του λευκόχρυσου και λέξεις και στροφές.
Λόρκα, καημοί φλαμένγκος, Πόε, Βιγιόν, Βερλαίν!
Αγίων Θεοτήτων!
Μάχες, αγώνες και καρποί, «θέματα και μορφές».
Των Χερουβείμ τ’ αηδόνι, καθώς οι Μούσες λεν,
ζει και θα ζει, ως ήτον !
Χαίρε ! Μπλαζέ Λωτρεαμόν και Γέρο-Ωκεανέ!...
Της Παναγιάς η στοναχή στο Ρίτσο βασιλεύει!...
Σεφέρης και Πορφύρας.
Ελύτης, άσματα του Λιστ, γοργόνες του Μανέ
και νύχτες του Καρτιέ Λατέν!
Ο δρόμος σας οδεύει σε μεγαλείων θύρας!...
Κι όπως Μορφή, -μες τις Μορφές-
δακρύζουν ουρανοί, κι ανοίγουν να σε κλείσουνε
στων αστεριών τις μνήμες, πως ξαναζείς μ’ εφάνει!
Σαν των Ουγκώ βαθαίνουνε πλατείς ωκεανοί˙
χιλιάδες άνθισαν Ρεμπώ μεσ’ απ’ τις Χιροσίμες,
στου νου μου το λιβάνι!...