Η ΕΘΙΣΜΕΝΗ

Υπνέμπορος,

Θανατέμπορος,

με κάψουλες στις παλάμες μου κάθε νύχτα

οχτώ την φορά απ’ τα γλυκά μου φαρμακευτικά μπουκαλάκια

κάνω τους διακανονισμούς για ένα τόσο δα μικρό ταξίδι.

Είμαι η βασίλισσα αυτής της κατάστασης.

Είμαι μια ειδικός στο να κάνω το ταξίδι

και τώρα λένε πως είμαι εθισμένη.

Τώρα ρωτούν γιατί.

Γιατί!

Δεν ξέρουν

πως ορκίστηκα να πεθάνω!

Εξασκούμαι.

Απλά κρατιέμαι σε φόρμα.

Τα χάπια είναι μια μητέρα, αλλά καλύτερα,

κάθε χρώματος και τόσο νόστιμα όσο οι καραμέλες.

Είμαι σε δίαιτα απ’ τον θάνατο.

Ναι το παραδέχομαι

έχει γίνει κάτι σαν συνήθεια —

καταπίνω οχτώ την φορά, χτυπημένα μάτια,

μακριά αποσυρμένη από τις ροζ, τις πορτοκαλί,

τις πράσινες και τις λευκές καληνύχτες.

Γίνομαι κάποιο είδος ενός χημικού

μίγματος.

Αυτό είναι!

Ο ανεφοδιασμός μου

σε ταμπλέτες

θα κρατήσει χρόνια και χρόνια.

Μου αρέσουν καλύτερα απ’ ότι εγώ.

Πεισματάρικα σαν κόλαση, δεν θα μ’ αφήσουν να εγκαταλείψω.

Είναι ένα είδος παντρειάς.

Είναι ένα είδος πολέμου

όπου φυτεύω βόμβες μέσα

στον εαυτό μου.

Ναι

προσπαθώ

να σκοτωθώ με μικρές δόσεις,

μια ακίνδυνη ασχολία.

Στην πραγματικότητα εξαρτώμαι απ’ αυτό.

Αλλά θυμήσου δεν κάνω δα και τόσο θόρυβο.

Και ειλικρινά κανείς δεν έχει υποχρέωση να με τραβήξει έξω

και δεν θα σταθώ εκεί με το σάβανο μου.

Είμαι μια μικρή νεραγκούλα με το κίτρινο νυχτικό μου

τρώγοντας τα οχτώ μου καρβέλια σαν αρμαθιά

και με σίγουρη σειρά σαν

την αράδα των χεριών

ή την μαύρη μετάληψη.

Είναι μια τελετή

αλλά όπως και κάθε άλλο άθλημα

βρίθει κανόνων.

Είναι σαν ένας μιούζικαλ αγώνας τένις όπου

το στόμα μου συνηθίζει να πιάνει την μπάλα.

Μετά ξαπλώνω στο βωμό μου

υπερυψωμένη από τα οχτώ χημικά φιλιά.

Ότι με ρίχνει αυτό είναι

με δυο ροζ, δυο πορτοκαλί,

δυο πράσινες και δυο λευκές καληνύχτες.

Φι-Φάι-Φο-Φουμ—

Τώρα είμαι δανεισμένη.

Τώρα είμαι μουδιασμένη.

 (Μετάφραση: Γιάννης Αντιόχου)