Ο Ποιητής

Σκιά,

ελλοχεύω στις σιωπές,

συλλέγω πνιχτά επιφωνήματα,

σταγόνες που δεν τόλμησαν

να τρέξουνε στις κοίτες,

ρίγη της ουτοπίας.

Στις μύτες μαύρων μολυβιών

αιμορραγώ,

παλεύω να δαμάσω λέξεις,

να μετατρέψω την ενέργεια

από τ’ αγριεμένο σκοτάδι

σ’ επικοινωνία.

Τι κι αν δε δείτε ποτέ

το πρόσωπό μου;

αν δε μου σφίξετε το χέρι;

μαζί

θα έχουμε σκεφτεί επιτέλους

φωναχτά!