Δικοί σου οι Φάροι

Αμφίδρομη στο χώρο μου η εικόνα Σου, Κύριε.

Σκηνοθετώ την παρουσία Σου στο θώπευμα μιας ελπίδας.

Οι ισορροπίες μου επισφαλείς - επλήγησαν οι χορδές μου.

Εκρηκτικό μίγμα δραστικής κενότητας την ψυχή μου περιζώνει.

Εκποιείται σε μια ακροτελεύτια κραυγή η πνοή μου,

κι εναποθέτω την τέφρα της από την καύση της ματαιότητας

στη σπίθα της ελπίδας.

Ρήγματα και ρύποι με κατακλύζουν

και υποθηκεύουν το επίγειο μέλλον μου. Κι εγώ μόνο

συμβολικά καταφέρνω να διαμαρτυρηθώ

για τον αφανισμό του λαού Σου. Απλός θεατής της ηλιότροπης

διαφάνειας. Ενεργός ή μήπως πλαστός οφθαλμοθήρας

του σκοτεινού παραθύρου;

Ω, του θαύματος... τη στιγμή της γέννησής Σου καρτερώ.

την ταπεινή μου υπόκλιση απ' την ατίθαση και μάταιη πτήση μου,

σε Σένα τάζω. Φως και σκιές, λυγερόκορμες αντιστάσεις

μιας ζωής στην Έλευση Σου προσφέρω. Συλλέγω το χρυσάφι

τ' ουρανού απ' τα σελαγίσματα των αστεριών και

τ' αποθέτω στην άσπιλη Φάτνη Σου. Δικοί σου οι φάροι

που με φωτίζουν. Οδηγοί έμπειροι και σοφοί:

αυτάρκεια και σοφία τα δώρα Σου. Ξεκάθαρη αυγή το βλέμμα Σου.

Ημαρτημένη η αθώωσής μου Κύριε...