Κάτω από τις ψηλές κορυφές.........

Κάτω από τις ψηλές κορυφές, ανάμεσα στις χαραδρώσεις,
ένας λιθωματικός διάκοσμος όλο ορμή, οξύμωρη ζωντάνια εκκεντρικότητα, πλάθει καινούρια φαντάσματα, δημιουργεί τέχνη και καταρρακτώδη ποίηση.
Αφήνω απαλά τις ώρες μου στα σπήλαια.
Κι αυτές σταγόνες ρέουν.Στο κίτρινο αγριομελίσσι.
Όσο οι σταλακτίτες επιμένουν με τις λόγχες τους να τις τρυπούν,
με τις δίκοπες λάμες τους να τις ακονίζουν στον ροζ δίσκο του μανιταριού,
όσο οι νυχτερίδες να τις φτερουγίζουν,ανυπόμονες για το αίμα τους,
στην κόκκινη γκέισα,όσο τα δολιχόποδα να γνέφουν γύρω τους τυφλούς
και κουφούς ιστούς,στους τρεις μάγους.Όσο τρυφεροί φαίνονται οι
εκκεντρίτες στις κουρτίνες,άλλο τόσο ατσάλινοι γίνονται στην αφή τα κοράλλια.
Αυτό το χνούδι που τους περιβάλλει είναι η πιο επώδυνη αυταπάτη.
Στεφάνια στο λαιμό των ελικτιτών που ενώνουν τόσα εκατομμύρια χρόνια μεταξύ τους, ελέφαντες, βουδιστικές θεότητες, τοτέμ, αετοί και εξωτικά λουλούδια.
Νερά σκούρα αλλά καθαρά.
Φυλλίτες και χαλαζίτες.
Φως μαύρο αλλά διαυγές.
Ασβεστόλιθοι της ιουρασικής.
Οξείδια των μετάλλων.
Αφήνω απαλά τις ώρες μου στα σπήλαια της Μεσογείου όπου τα χρώματα
αποδομούνται από τον αέρα, πολύσχημες εικόνες, μεταμορφώσεις του αδυνάτου.
Είμαι ένα δευτερόλεπτο μέσα στην ηλικία του σπηλαίου.
Ανθρακικό ασβέστιο σε κρυσταλλική μορφή στρας.
Αφήνω τις πιο τρυφερές ώρες μου στο Μυρτώο.Πάρνωνας.Ταϋγετος.Επιδήλιον.Ακρωτήρι.Καμήλα.Φαράγγια.Νερόμυλοι.
Σπίτια από τεφρή πέτρα και ξύλο.
Ο δωρικός Λακωνικός Νότος αναπάντεχα ξαφνιάζει σμιλεύοντας θαύματα.