τα θελκτικά του ίχνη

Ο ήλιος επικρέμαται ειρωνικά

Ως είλωτας ενστίκτου φωσφόρου

Πάνω από τον Νείλο κήπος από νούφαρα

Ανυπόληπτου εραστή ανυδρίτης υαλογραφήματος

Με τις αλχημικές του μεθέξεις μάς καλεί

Σε τροχιά υδραργύρου μικροκλίματος

Εμείς οι απόηχοι λάτρεις της σάρκας και της σκλαβιάς

Χρήζουμε επειγούσης ενισχύσεως άφατης μνήμης

Μονομερή κορμιά εμπιστεύονται

Θαύματα παρωχημένα

Αντίθετα με τους ψιθύρους των ναμάτων

Ραντίσματος μαύρου μύρου

Κραδαίνοντας απόκρυφες αιτίες απολαύσεων

Αντιλάλους άσπιλων σπερμάτων

Κατόπιν στη συσκότιση των παιγνιωδών ωρών

Όπου υφιστάμεθα την πνευματική παράλυση

Δεν μ' ενοχλούν οι αντιφάσεις σου

Ιδίως εκείνες που αμβλώνουν το ζην ακινδύνως

Και επιβεβαιώνουν τη φρενίτιδια

Στην τροπική βλάστηση του υπογαστρίου κοιτώνος

Όταν ταυτόχρονα παίρνεις εκείνη την όψη

Που μόνο ένας ληθαργικός τρελός σαν εμένα

Μπορεί να εννοήσει απαλλαγμένος

από το βιομηχανικό ιδεώδες και

Γιατί μπορώ να λάβω την ίδια ακριβώς μορφή

Λιώνοντας ποίηση και σάρκα

Με μεσολαβητή μια αφυπνισμένη μοίρα

Που είτε το θες είτε όχι μέσα και μόνο

Από τη συνεύρεσή μας θα δικαιώνεται

Ως αιώνια Ημισέληνος

Για να αγκαλιαζόμαστε ακριβώς

στην κόψη της.