Λαύριο

Ο ήλιος ανατέλλει απ’ τη Μακρόνησο
είναι σα μια μεγάλη κόκκινη πληγή
καράβια που ’χουν τ’ όνομά τους λησμονήσει
αναγελούνε τις ριπές του ανέμου

καπνοί σημαίνουν την ενταύθα παρουσία μας
και για όσους φύγαν μαρτυρούν
τόνοι σκουριάς.

Ο ήλιος ανατέλλει απ’ τη Μακρόνησο
τους δρόμους μελετά κάθε πρωί
που φτάνουν στο νησί του
όλοι περνούνε από τούτη τη γωνιά
–απέναντι είναι το Λαύριο–

εξόριστοι ποιητές
μας είδανε και το ’παν
στον αιώνα τους.

Ο ήλιος ανατέλλει απ’ τη Μακρόνησο.
Ο Ήφαιστος κουτσός και στριμωγμένος
ανάμεσα στον Ποσειδώνα και την Άρτεμη
οξειδωμένα όνειρα
η γη σκυμμένη μελετάει τα κενά της
κανένας ήλιος δεν τα φτάνει
βάθρα που αποτινάζουνε τ’ αγάλματά τους
γραμμές που χάσανε τα τρένα τους

πράγμα περίεργο
στο Λαύριο
κανείς δεν είναι απόψε ο τυχερός.