Πέρσες

Σου λέω λοιπόν πως άτυχοι σταθήκαμε.
Ζήσαμε βλέπεις τόσο πριν
απ’ τους Ρωμαίους και τις λαμπρές αρένες τους
απ’ τα μεγαλειώδη ιπποδρόμια των κραταιών Βυζαντινών
ή απ’ τα συγκλονιστικά εκείνα
παγκόσμια κύπελλα του ποδοσφαίρου
– ζήσαμε βλέπεις τόσο πριν
κι άγνωστα όλ’ αυτά μας ήταν.
Έτσι
βρέθηκε στην ανάγκη ο άνθρωπος
να κουβαλήσει και να στήσει το χρυσό του θρόνο
σ’ αυτές εδώ τις ξέρες
–χρόνων ετοιμασίες και πορεία χιλιάδες μίλια
και τρικυμίες και Θερμοπύλες κι Αρτεμίσια–
(τον είπανε κενόδοξο και υπερόπτη και μωρό
οι ανίδεοι
και κάποιος Αθηναίος του πρότεινε
τη νίκη πριν απ’ τον αγώνα
– λες ο πανούργος να ’χε καταλάβει;)
τέλος:
να παίξει και να χάσει τόση δόξα, τόσο βιος
και να μας δει
ράκη της Αυτοκρατορίας εμπρός του να σπαράζουμε

(όλ’ αυτά
για λίγο θέαμα, για λίγη αγωνία
για λίγο «ζήτω», λίγο «γιούχα»
κάτι που τέλος πάντων κάπως θα εποίκιλλε
την πληκτική ζωή του της Ασίας).
Σου λέω, άτυχοι πολύ.