Μισό άγουρο δαμάσκηνο

Ναι. Σ’ αγαπώ. Πάντα σ’ ονειρευόμουν.

Κυλούσε στις φλέβες μας το ίδιο άλικο αίμα. Των τσιγγάνων.

Μαύρα άλογα μεσ’ στην πυκνή ομίχλη.

Έκοψες μισό άγουρο δαμάσκηνο. Και μου το πρόσφερες.

Εγώ έγλειψα τις ρίζες των μαλλιών σου. Στα ριζά του βουνού που καθόμασταν.

Βρέχαμε στο ποτάμι τις πατούσες μας.

Το ποτάμι που κύλαγε βραχνά.

Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει.

Πες μου κι’ εσύ.

Πως μ’ αγαπάς.

Πως με χρειάζεσαι.

Πως όταν με πάρει η γη δε θα κλάψεις.

Θα χορεύεις άγρια.

Μ’ ένα τριαντάφυλλο κόκκινο.

Στ’ αριστερό αυτί.

Βαζιργιαντζίκη Άρτεμις