Ὁ στρατηγὸς καὶ τὰ ζαχαρωτά

Τοῦ Τάκη κάναμε γιὰ δῶρο
ἕνα σπαθὶ κι ἕνα τουφέκι
καὶ σὰ στρατάρχης τώρα στέκει
κι ὅλο τὸν κόσμο ἀπειλεῖ.

Φορεῖ στὸν ὦμο τὸ τουφέκι
καὶ τὸ σπαθὶ στὴ μέση ζώνει,
τὰ γειτονόπουλα μαζώνει
καὶ τὰ γυμνάζει στὴν αὐλή.

Μὲ τὸ σπαθὶ γυμνὸ στὸ χέρι
προστάγματα ἄγρια τοὺς δίνει...
Μὰ ἄξαφνα κάποιον διακρίνει
σοκολατάκια νὰ κρατᾶ.

-Ἔ, ψίτ! στρατιώτη, τοῦ φωνάζει,
πλησίασέ μας ἕνα βῆμα
(μπρός μου νὰ κάνεις καὶ τὸ σχῆμα)
καὶ δῶσ᾿ μου τὰ μισὰ ἀπὸ αὐτά!

-Θὰ σ᾿ τά ῾δινα, μά, στρατηγέ μου,
φορᾶς σπαθὶ...γιὰ συλλογίσου!
ταιριάζει στὴν ὑπόληψή σου
νὰ τρῶς κι ἐσὺ ζαχαρωτά;