Οδοιπόροι Έρωτες

Όμοια με τους προγονικούς θυμούς
σε ασύνορες χώρες και φυλές
τις τρυφερές μου λέξεις μάζευα
σαν πέταλα νεόκοπων λουλουδιών

πριν συληθούν οι οδοιπόροι έρωτες

Τώρα μες στα παζάρια των ιδεών
τον οβολό μου καταβάλλω
Μου καταργούν τη γλώσσα

Στα φύτρα του σταριού φωλιάζει η άνοιξη
Τα όνειρά μου αν συντριβούν
την ευθύνη δεν φέρετε

Διώχνω τον σκύλο• ίσως το ουρλιαχτό του
την ησυχία σας βλάπτει
Ποιήματα κατόρθωσε να οσμίζεται
αλλά και τις ομιλίες των πιο κοντινών του
σπιτιών διαβάζει
Ακόμα και τον σύζυγο που πονηρά
τριγύρω του κοιτάζει και ονειρεύεται
όργια… Δεν σας το έχει πει;

Όπως και πριν, τους γνώρισα όλους
καθώς ο ωκύπους Αχιλλεύς ξέφευγε από την Ιλιάδα
από μια τύχη λίγο ανάρμοστη

Δικάσαμε όσους έχτισαν την έρημο μέσα μας
Μια φτέρνα μας χώριζε από την αιωνιότητα

Ύστερα… Πέτα ένα ξεροκόμματο στο σκύλο,
μου λένε. Δεν ξεγελιέται με όνειρα η νύχτα

Καθώς τα όνειρα επελεκούσα
τα σύννεφα, την εμπορία των πιθήκων…
Τι ήθελα! Δεν με είδαν!

Την τύχη μου τώρα αντικρίζω
σε θάλαμο βροτών, σε ανάκλιντρα άλλα
Εξημερωμένη τίγρις η γλώσσα μου
παντού μ’ ακολουθεί….