Πανεπιστημίου

Λευκά άλογα μ’ ερπύστριες στα γόνατα
κατηφόριζαν την οδό
των πυκνών γεγονότων
και των στεγνών οιμωγών

Βγήκε στο ξέφωτο της προσμονής
που είχε στη μέση ένα πλατάνι καρτερίας
στη δυτική πλευρά μια πηγή με τρεχούμενα
γέλια
και το βέλασμα του προηγούμενου αιώνα
χωμένο στα μεσοφόρια της αυγής

Ξεδίψασε στην πηγή
σκούπισε το μέτωπο του
μ’ ένα πλατανόφυλλο
αναίτιας αισιοδοξίας
και πήρε το δρόμο
που κατηφόριζαν τα λευκά άλογα
με την υψικάμινο στον αυχένα

Είχε στο στήθος μια σκουριασμένη φιλία
στο μπράτσο δυο φτερούγες
από έναν ασήμαντο έρωτα
και στη φτέρνα
τη μουχλιασμένη εκκίνηση
με τις μωβ αναβολές

-Τ’ άλογα αγαπούν
τα ξέφωτα εσύ τι γυρεύεις πίσω τους
-κυνηγάω τη λεπτή ακρίβεια
της γεωμετρίας
που ‘χει λίγη από τη θλίψη
της συννεφιασμένης Κυριακής
και ολόκληρα κομμάτια
ανέγγιχτων ονείρων