Μολύβι μὲ σκασμένη μύτη
δὲν στάζει φῶς τοῦ ἀποσπερίτη.
Ὑπὸ τὸν μόδιο τῆς σιγῆς
γαλήνεψε, ὅσο κι ἂν ριγεῖς.
Ὅταν τοὺς κλάδους ἁπαλώσει
τὸ δέντρο σου καὶ πρασινίσει
κι ὅταν στὸ αἷμα σου ἁπλώσει
θάλασσα, γιὰ νὰ ροκανίσει
τὴν ἄμμο πού ῾χει μαζευτεῖ,
Κι ὅλα πιὰ θὰ χουνε χαθεῖ—
τραυλὸ παιδὶ θὰ σὲ διδάξει
τὰ λόγια του νεροῦ, τὴν ἅγια πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου