«Μισητὴ ἔναντι τοῦ Κυρίου ἡ ὑπερηφάνεια»

Ὑπάρχουνε διαδρομὲς
στὴ μνήμη μας
σκεπασμένες
μὲ τὸν πόνο τῆς ψυχῆς μας
τόσο βαθιά,
ποὺ ἔμειναν ἀπ᾿ αὐτὲς
τ᾿ ἀποτυπώματα τῆς χαρακιᾶς
στὴν σκέψη.

Πόρτα ποὺ εἴπαμε πὼς κλείσαμε
καὶ φύγαμε.

Μὰ ἀνακαλύπτουμε ἔντρομοι
πὼς φεύγουμε συνέχεια.
Ἔντρομοι.
Κυνηγημένοι.
Ἀπ᾿ τὸ ναυάγιο.
Πίσω ἀπ᾿ τὴν κλειστὴ πόρτα.

Καμιὰ φορά,
τὰ βράδια ξυπνᾶμε
ἀπ᾿ τὸ τρομακτικὸ φτερούγισμα
τοῦ φόβου
στὸ στῆθος.

Τοῦ φόβου τῆς ρωγμῆς.
Στὴν πόρτα.
Στὴν σκέψη.
Στὴν ζωή μας.
Καὶ φεύγουμε.
Ἀπ᾿ τὴν μνήμη.