ΣΕ ΜΙΑ ΔΕΣΜΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Χτὲς ἤτανε μπουμπούκια
σεμνά, δίχως καμάρι κι᾿ ὑποσχέσεις.
Σήμερα τόσο ὡραῖα
πρωί-πρωὶ ὅπως τἄειδα, ταράχτηκα...
Μέσ᾿ στὸ ἄνοιγμά τους βόσκει
μία βίαιη δύναμη ποὖνε σὰν τὴ νειότη.
Κ᾿ ἡ νειότη αὐτὴ ποὺ τρέχει,
τεντώνει τὰ σαρκώδη φύλλα ὡς τόξα
Κι᾿ ὡς τὴ ρίζα τ᾿ ἀνοίγει
καὶ ξεχύνει τῆς πρόκλησης τὸ μύρο,
μόλις μ᾿ ἕνα φυλλάκι διπλωμένο
τὴν παρθένα ὀμορφιά τους κρύβει.
Ἡ πεταλούδα θἄρθη.
- τ᾿ ὄνειρο μέσ᾿ στὴ μέθη τους περνάει.
Τὸ ριγηλὸ θὲ νὰ σηκώση φύλλο
καὶ τὴν καρδιά τους θἅβρη.

Μὰ ὢ τῆς κάμαράς μου
ὡραῖοι ἐξόριστοι, θὰ σᾶς παιδέψη
τοῦ ὀνείρου σας ἡ πλάνη.
Τὸ λίγωμά σας μάταιο θὰ περάση.
Τὰ μάτια μου ἀκλουθᾶνε
τῆς σάρκας σας τὸ ἀόρατο ἀνατρίχιασμα
κ᾿ ἡ ἐρωτική σας νάρκη
μὲ τὸ μύρο περνάει μέσ᾿ στὴν καρδιά μου...
Ἡ πεταλούδ᾿ ἂν εἶμαι
ποὺ σᾶς λείπει, ἀνοῖχτε στῶν χειλιῶν μου
τὴ λαύρα, τὴ μισόκλειστη καρδιά σας.
Ἢ ἂν θέλετε, θὰ βιάσω
μὲ μι᾿ ἄγνωστη λαχτάρα στὴ γενιά σας
τὸ ἀνθένιο μυστικό σας,
τὴ λατρευτὴ ποὺ σᾶς ὀρθώνει νειότη...
Ἡ ἀνάσα μου, ἡ πνοή σας
δὲν ξέρω τί σᾶς ἔγυρε τὰ φύλλα...
τί μοὔσβησε τὸ φῶς μέσα στὰ μάτια...

συλλογή: Ξεφάντωμα