ΣΤΡΟΦΕΣ

Στὸ πλαίσιο τοῦ παράθυρου προβάλλει
τὸ πάρκο πρωινό· δὲ φέγγει ἀκόμα.
Ἄχ, πόσες ὑποσχέσεις δὲ μοιράζει
τῆς ἐαρινῆς αὐτῆς αὐγῆς τὸ στόμα
ποὺ σ᾿ ἕνα ἁπλὸ χαμόγελο χαράζει.

Καὶ κατοικεῖ στὸ πάρκο ὅλη ἡ γαλήνη
ὅσων πιστεύουν στὴν καλή τους μοίρα.
Βλέπω μὲ τί σοφία ποὺ ἑτοιμάζει
καὶ τί σιγὰ τὴν πράσινη πλημμύρα.
- Μὰ ἐμὲ ποὺ δὲν πιστεύω μὲ τρομάζει.

Στὰ στήθη μου βαθιὰ ἡ πληγὴ ματώνει
σὰ νέο λουλούδι, νοιώθω τὴν ὁρμή της
ποὺ μοῦ ρουφᾶ τὰ νειάτα καὶ μὲ λύνει.
Τὸ εἶναι μου ὅλο τώρα ἡ δύναμή της
καὶ θὰ δουλεύη ἀνύποπτα γιὰ κείνη.

Παρίσι. Νοσοκομεῖο «Charité»

συλλογή : Ξεφάντωμα