Επίκληση

Ήλιε, που αχόρταγα σε πίνουν τ' άνθη και τα μάτια
θα 'θελα να σε ακολουθώ στα ουράνια μονοπάτια
τις ρίζες κόβοντας που ως δέντρο με κρατούν στο χώμα
και με πουλιού φτερά να υψώνομαι στο ουράνιο δώμα.
Πίσω τα πρόσκαιρα ν' αφήνω των ανοίξεων ρόδα
ν' αργομαδάνε όπως γυρνάς των εποχών τη ρόδα
και με το φως ν' αποδημώ πάντα προς νέες πατρίδες
να μη με φτάνουν οι νυχτιές ποτέ κι οι καταιγίδες.
Να φεύγω πριν κάθε χαρά μου ρίξει τη σκιά της
μοιραία, καθώς, γύρω από με θα γράψει την τροχιά της.
Και λυτρωμένη απ' τον τροχό που αμείλιχτα με στρέφει
τυχαία να παίρνω σχήματα με τ' ουρανού τα νέφη
κι απ' το άρμα σου τους κύκλους να θωρώ να γράφεις κάτου
της κάθε μέρας και νυχτιάς, της ζωής και του θανάτου.