Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει

Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει
Εκεί που καμιά θάλασσα δεν κυλάει, τα νερά της καρδιάς
Σπρώχνουν τα κύματα τους
Και, σπασμένα φαντάσματα με φωτοβόλα-σκουλήκια στα κεφάλια τους
Τα πλάσματα του φωτός
Λιμάρουν μέσα στη σάρκα εκεί που καμία σάρκα δε διακοσμεί τα κόκαλα.

Ένα κερί στο ύψος των μηρών
Ζεσταίνει τα νιάτα και το σπέρμα και καίει τους σπόρους των γερατειών
Εκεί όπου κανένας κόκκος δε σαλεύει,
Ο καρπός του ανθρώπου ξεζαρώνει στα αστέρια,
Λαμπερός σαν ένα σύκο
Εκεί όπου δεν υπάρχουν νεύρα, το κερί δείχνει τα δάκρυά του.

Η χαραυγή σπάει πίσω από τα μάτια
Από κοντάρια με κρανίο και πέλμα το ανεμόδαρτο αίμα
γλιστράει σαν μια θάλασσα
Χωρίς ούτε φράχτες, ούτε πασσάλους, οι αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές του ουρανού
Στέλνουν πίδακες προς τη ράβδο
Που ραβδοσκοπεί με ένα χαμόγελο το πετρέλαιο των δακρύων.

Νύχτα στο στρογγύλεμα των εσοχών,
σαν κάποιο φεγγάρι κατράμι, το όριο των σφαιρών
Η μέρα φωτίζει το κόκαλο
Εκεί όπου δεν υπάρχει κρύο, οι θύελλες που σε γδέρνουν ξεκαρφιτσώνουν
Τα φορέματα του χειμώνα
Η μεμβράνη της άνοιξης κρέμεται από τα καλύμματα.

Το φως σπάει σε μυστικά οικόπεδα,
Σε άκρες της σκέψης όταν οι σκέψεις οσμίζονται στη βροχή
Όταν η λογική πεθαίνει,
Το μυστικό του εδάφους μεγαλώνει μέσω του ματιού,
Και το αίμα εκτοξεύεται στον ήλιο
Πάνω από τα άγονα νοικιαζόμενα αγροτεμάχια η χαραυγή κοκαλώνει.


http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=1692.0#ixzz1j5grKGsH