Μια κυρία με αξιοπρέπεια.

Όταν χάθηκε το τελευταίο δάκρυ
                                   πίσω απʼ τη θάλασσα,
είχα στα μάτια μου ταʼ ασφοδίλια και τον άνεμο
κι έμεινα μόνος, έτσι, μέχρι τη νύχτα…
Τα σπίτια μύριζαν ιώδιο και λιβάνι,
αρώματα φτηνά και ιδρώτα μύριζαν
                                    τα κρεββάτια τους,
οι άντρες ήταν όρθιοι, με φουσκωμένες φλέβες
κι είχανε την πανσέληνο και τη νύχτα στα σπλάχνα τους…
…..Και τʼ άλογα που θα σʼ έπαιρναν σʼ ένα λυδικό τοπίο,
οι ναύτες που σε σήκωσαν στα χέρια
                                                και δεν είδες τίποτα,
ούτε τον ήλιο και τη μουσική που σκότωσαν τα χέρια σου
τίποτα,
Τίποτα δεν έμαθες, μέχρι την ώρα της πληρωμής….


ποιητική συλλογή: Συνοικισμός